Alsof ik niet ben weg geweest

Ik ben hier nu sinds zondag, en 5 dagen later, voelt het als of ik helemaal niet ben weg geweest eigenlijk. Behalve dat de kinderen allemaal wat groter zijn geworden en hun Engels nog beter is dan het al was, is er eigenlijk niks veranderd.

Heriqueta herkend me inmiddels volledig en is echt een schatje. Ze houd enorm van kroelen en begint inmiddels te lachen als ik aan kom lopen.. Dat is toch wel weer speciaal!
De tweeling Assuscena en Hermiena zijn van heel serieus naar echt grappig gegaan. Ze waggelen samen rond en lachen gewoon heel veel.
Erika is nu inmiddels 5 en spreekt Engels aardig maar begrijpt echt alles.. Wat mij juist wel heel erg verbaasde. Ze hoort natuurlijk de hele dag Engels en Portugees om zich heen.

In Casa 1, waar ik nu zit, zijn 20 kinderen. Dat is echt wel heel druk. Maar dat komt door de binnenkomst van Noémia, Junior en Adelino. 1 meisje en 2 broers. Er wordt nog steeds gehoopt dat de ouders, hun verloren kinderen komen zoeken, maar dat is nog niet echt het geval. Junior en Adelino merk je wel wat van hun achter grond en hebben nog wel soms wat moeite met het mee komen in de groep. Maar het lijkt wel steeds beter te gaan. Noémia daar in tegen is echt de hele dag vrolijk en komt constant kroelen..

Woensdag en Donderdag heeft Katy, de vorige eigenaresse van Casa Promesa, foto's uitgedeeld van de kinderen die in enorme lijsten worden opgehangen in de huizen waar ze wonen. De reacties van sommige kinderen op de foto en het horen dat ze mooi waren was wel indrukwekkend.. Het moment dat de kleintjes zichzelf herkenden was heel grappig. En de ouderen kinderen maakte ze verlegen.. De foto's worden hopelijk zo snel mogelijk opgehangen. Zodat iedereen zich zelf kan zien, maar ook dat de groepen weten wie, wie is.

Voor de rest ben ik vanalles en nog wat aan het doen. Met Aninha en Quiteria maken we armbandjes die we weven met kraaltjes. Met Marcelino en Dene, die s avonds na het eten wel eens lang komen, wordt de muziek aan gezet en gaan we even dansen of ze komen iets lekkers halen.

En met de kleintjes kroelen we overdag veel, zodat de tia's gewoon door kunnen gaan met het werk wat ze nog moeten doen.

Al met al, zitten we niet echt stil. Maar is het wel enorm gezellig.
Wat dit weekend gaat brengen weet ik niet, maar na het weekend komt de Nederlandse groep, waar ik ook echt naar uit kijk. Ben heel benieuwd naar wat iedereen zal vinden, hoe ze dit gaan ervaren. En ik kan niet wachten m'n ouders en de rest van de groep, m'n toch wel trots, Heriqueta te laten zien..

De groep gaat zijn eigen blog bij houden op de website: mozkidssupport.nl

Aangezien mijn ervaringen en die van hun in sommige opzichten overeen zal komen. Ga ik proberen 1 keer per week of 1 keer per 1,5 week nog zelf een blog te schrijven. En verder kan u via hun website alle andere updates volgen!