het voelt alsof t sneller gaat, dan het echt gaat

Inmiddels zit ik nu op dag 5 van mijn verblijf in Mozambique, dat is het moment dat je een beetje gaat wennen aan de cultuurverschillen, omgeving, mentaliteit en gewoonten.
Ik zeg een beetje, omdat sommige dingen nog steeds bijzonder of heftig blijven..
Wat ik de afgelopen dagen heb gedaan is weer anders dan de dagen ervoor, dus ik zal het weer zo gedetailleerd mogelijk vertellen en wat foto’s/filmpjes ervan bijvoegen, zodat jullie beeld steeds duidelijker wordt..

Gisteren begon mijn dag zo rond 7:30, niet omdat het moest, maar omdat langer slapen hier bijna niet lukt.. 7:00 is de zon opkomt en het dus warmer wordt, maar ook een tijd dat de baby’s willen laten horen dat ze wakker zijn.. Dit doen ze of door te huilen of keihard: “Dataaaaaa" te roepen naar elkaar.. Vooral de tweeling vindt dat erg leuk.. Dus een wekker zetten is hier niet nodig. :)

rond een uur of 8:00/9:00 kwam de rest van het huis ook allemaal een beetje uit hun kamers. (Pieter was toen al weg naar het bouwproject: Casa Jemma, dat is dat 3e weeshuis wat ze aan het maken zijn.) Rika doet veel in huis hier, naast het koken, verzorgen van Eriquetta (de baby), aandacht geven aan de kinderen beneden in het weeshuis en er voor haar gezin zijn.. Geeft ze ook nog eens haar 3 kinderen thuis les om de beurt. Wat ook veel tijd vergt. In die tijd zorg ik dan voor Eriquetta, dat ze eten krijgt, haar luier wordt verschoont, in slaap valt en dat soort dingen.
Dat heb ik dan dus ook gisterenochtend gedaan.

Eriquetta is dus het babytje van bijna 2 maanden, dat babytje werd bij haar moeder weggehaald omdat haar moeder psychisch gek was zoals ze dat hier noemen. Ze werd gebracht naar het weeshuis door een politie agent die haar Eriquetta Angelina heeft genoemd, met als roepnaam Eriquetta.. Waarom niet Angelina vraag je je nu misschien af (tenminste dat vroeg ik me wel af :)) maar Angelina is de naam van haar moeder en ze willen het kindje zo min mogelijk linken leggen met haar moeder.. Dat is voor haar toekomst beter.
Bij Eriquetta is het aids virus geconstateerd, wat inhoud dat ze dus besmet is. Daar hoef je geen speciale verzorging voor te geven, je moet er alleen op letten dat het kindje het warm heeft, veel kinderen met aids gaan dood door onderkoeling, het virus zorgt er in de eerste 3 maanden voor dat haar lichaam meer en sneller afkoelt dan ons lichaam, het moet dus als het ware “wennen” aan het virus.
Daarnaast moet er, wanneer ze huilt, gelijk gekeken worden of ze wil drinken.. Dit doen ze om het kindje zekerheid te bieden dat er altijd eten en drinken voor haar is wanneer ze dit nodig heeft, omdat ze dit de eerste week van haar leven niet had. Ze is waarschijnlijk ook veel te vroeg geboren want toen ze bij het weeshuis kwam, was ze ter grote van een volwassen hand en paste ze in een keuken weegschaaltje, dit is nu gelukkig al veranderd, ze eet/drinkt nu veel meer en wordt steeds wat dikker (wat uiteraard goed is).

Tegen de middag kwam Pieter thuis van Casa Jemma en zijn we dus boodschappen gaan doen.. zo’n winkelgebied is dan zo’n tegenstelling van wat je langs de wegen ziet.. Alles opeens, voor Mozambikaanse begrippen, netjes.. Eerst zijn we naar een Vodacom winkel geweest om een simkaart te halen voor het wifi kastje wat ik mee heb, zodat ik mijn eigen wifi heb om te skypen en dingen op deze blog te zetten.. Daarna zijn we geld gaan pinnen, het geld pinnen is niet zo lastig, maar wel de wisselkoersen zijn een punt, want als je voor zo’n automaat staat en er staat de vraag wil je 1000,2000,3000,4000 MT (de geld eenheid hier) dan denk je op dat moment: Heb ik eigenlijk wel zoveel geld.. Gelukkig had ik uit verveling in het vliegtuig de wisselkoersen uitgerekend in alle soorten bedragen.. en bleek 4000 MT maar €100,- te zijn..
Hierna zijn we gelijk boodschappen gaan doen in een soort Marko, dat is een beetje hoe je het moet voorstellen, ze hebben van alles, het is enorm groot en het staat op onlogische volgorde.. Bij het brood kan je de cola halen, het broodbeleg vind je tussen de macaroni en rijst.. Dat soort gekke dingen (tenminste, ik vond het maar moeilijk gedoe)

Dan loop je onverwachts in zo’n grote winkel dat je denkt: wow wat heb ik voor een week eigenlijk nodig.. Je loopt constant alle bedragen terug te rekenen in euro’s en bij elkaar op te tellen, zodat je bij de kassa weet waar je op kan rekenen, maar ook of je niet belachelijk veel betaald voor iets simpels.. Dan loop je ook bij elk product te twijfelen: krijg ik dit wel in m’n eentje op, vind ik dit wel lekker, hoe maak je dit ook al weer normaal klaar..
Dit zorgde er voor in combinatie met het zoeken naar eten, dat ik zo’n 2 uur in de winkel heb rond gedwaald terwijl Pieter maar alvast een bakje koffie was gaan drinken naast de supermarkt bij een soort cafetaria.. (die had alles na 10 min gevonden haha)

Toen we daarna thuis kwamen ben ik nog even met de kinderen van het weeshuis gaan “buitenspelen” wat inhoud: Zij maken foto’s op mn camera(daar zijn ze helemaal gek op, en soms laat ik het even toe, ik heb ze geleerd dat ze het bandje om hun pols moeten doen, en dat doen ze heel trouw) en daarna bekijken we die, daarnaast heb ik geschommeld met wat kinderen en met de meiden zitten kletsen. Voor zover het kletsen lukt.
Daarna was de de dag eigenlijk wel weer voorbij.
’s avonds heb ik nog met Pieter en Philipe, King of Tokyo gespeeld (in mijn vorige blog had ik Roll of the galaxy gezet, maar dat was verkeerd, ik bedoelde King of Tokyo) Waarbij Pieter 2 keer won, en zijn avond dus niet meer stuk kon haha.

Later op de avond, na mijn wifi te hebben geinstalleerd heb ik met de liefste papa en mama van de wereld geskyped, namelijk mijn papa en mama <3, wat gaat de tijd dan opeens snel, zo zit je een uur achtereen te praten.. En dan nog heb je niet alles kunnen vertellen of uitleggen..

Na een nacht slecht slapen (in de zin van; rare of drukke dromen, komt door die malaria pillen) begon de ochtend deze keer om 7:45.. Hierbij heb ik ook deze ochtend voor Eriquetta gezorgd, zodat Rika haar kinderen les kon geven. Toen zij eenmaal sliep, heb ik de hele afwas gedaan voor Rika, waarna ze wel 10x zei hoe blij ze daar mee was.. (het was de afwas van 2 dagen.. vrij veel als je een gezin hebt met 3 kinderen). Tijdens de afwas kwam een van de jongens naar boven (Dene) die kwam een praatje maken en daarna gaf hij opeens uit het niets een knuffel, tot nu toe zijn de jongens allemaal best afstandelijk als je ze vergelijkt met de meiden.. Zeker de “stoere” oudere jongens, als Dene.. Dat was echt even een mooi en lief moment en een moment dat ik zelf besefte dat al het kleine wat je met de kinderen en voor de kinderen doet, zo waardevol en belangrijk voor ze zijn..:)

Na de afwas ben ik alle “nieuwe” kleding van de kinderen gaan labelen, wat inhoud hun namen er in schrijven, ze waren al uitgezocht door Rika, In de zin van: ze heeft met elk kind kleren gepast en dan mochten ze kijken of ze de kleren mooi vonden en die mochten ze dan houden, elk kind heeft 3-5 nieuwe setjes kleren.. Dat is best een werk voor 15 kinderen..
Dit heb ik zo’n 1,5 uur gedaan, toen had ik net 4 zakken gedaan.. Want toen was het moment om de verjaardag van Luis te vieren, hij is namelijk 10 jaar geworden vandaag. Er kwam een vrouw uit Zuid-Afrika, die voor elk jarig kind een taart bakt en snoepzakjes koopt om te geven aan elk kind bij de verjaardag, dit doet ze overigens geheel vrijwillig en onbetaald.. Zoals eigenlijk bijna iedereen hier. We hebben voor hem gezongen, hij heeft taart gekregen en cadeautjes en stond voor een uurtje even in het middelpunt van de belangstelling. Heel anders dus weer dan in Nederland, waar, wanneer je je verjaardag viert dit vaak veel langer en uitgebreider is.

Hierna ben ik weer verder gegaan met kleren labelen en dit was rond 18:00 klaar..

Daarna ben ik maar gaan koken.. Toen ik bijna klaar was met koken kwam Doedoe(als je het zo schrijft) binnen, weer een van de oudere jongens, hij is ook 9 of 10 denk ik.. (sommige leeftijden moet ik een beetje schatten) ik vroeg hem of hij wilde proeven, dat wilde hij wel, dus ik had er een stoel bij gepakt en hem wat drinken gegeven en heeft ie wat happen mee gegeten, hij vond het eten alleen nog niet zout genoeg.. dus hij deed er “even een klein beetje zout bij” (hij spreekt geen engels, of in iedergeval is er niet zeker genoeg voor, dus we deden alles met gebaren) Maar bij dat beetje zout schoot hij nogal uit.. Dus het was me een partij zout, ik werd er gewoon misselijk van haha.. Na een paar happen, waarbij hij het erg lekker vond, kwam João hem halen voor het eten binnen, hij was namelijk de nanny’s even vergeten te vertellen dat ie naar mij toe ging.. Hierdoor zat ik met al het zoute eten, wat ik overigens wel netjes op heb gegeten maar na elke hap heb weggespoeld met cola haha. Nadat Doedoe klaar was met zijn eten kwam hij weer naar me toe, daar heeft hij voorzichtig geprobeerd Engels te praten en hij was goed te begrijpen.. Toen ik volledig klaar was met eten en afwassen liep hij mee naar buiten, voor me uit, waarna hij zich voor de deur opeens omdraait en voorzichtig op z’n beste Engels zegt: Thank you for the food, you cook good .. Weer zo’n ontzettend lief onverwacht iets, zeker omdat het eten wat ik gemaakt had uit een pakje kwam, pasta pesto.. en ik er weinig aan had gedaan.. Daarna raakte die even mn arm aan en liep hij snel naar binnen..

Dit soort kleine gebaren van de kinderen zijn zo bijzonder, je realiseert je op zo’n moment zo goed wat het gek doen, stoeien, spelen met de kinderen doet..


Voor Roos, Koen, Mirjam en Mike, als jullie dit lezen: De kinderen vragen dagelijks naar jullie, of ik jullie ken, wie ik heb gesproken, wanneer en ze willen foto’s van jullie zien.. Elke dag opnieuw..

Morgen wordt mijn dag denk ik een stuk minder interessant, dan ga ik de hele dag voor Eriquetta zorgen, omdat Pieter en Rika boodschappen gaan doen in Zuid-Afrika, en aangezien k een Single entry visa heb gekregen en het 80 euro kost om dan de grens 1 keer over te gaan, ga ik niet mee met hun. Ik ga later met hun een keer een paar dagen naar Zuid-Afrika, dan is het die 80 euro meer waard, ze hadden de planning een nachtje naar het Krugerpark te gaan, naar een of andere klif en nog wat dingen.. Dus ik ben benieuwd wanneer dat gaat gebeuren.. want het blijft allemaal Afrikaans: Niks is zeker, en je weet nooit precies wanneer iets gaat gebeuren:)

Nou lieve allemaal, nogmaals bedankt voor alle berichtjes, reacties enzo, het doet me zo ontzettend goed.. De heimwee blijft wel.. maar het wordt wat draaglijker (tenminste dat was vandaag het geval)

Oh Lieve Marije en Lieve Leon: Morgen is jullie grote dag, dan gaan jullie officieel het “Ja-woord” aan elkaar geven.. Ik wens jullie een bijzondere en mooie dag toe(uiteraard ook bijzondere en mooie dagen erna).. Geniet van elkaar en geniet van iedereen die om jullie heen staat deze dag. Ik ga aan jullie denken en kom een keer de foto’s bekijken:)!