daar zijn we dan..

Zit je dan, in je kamer met balkon en heel veel andere spullen..
Na een reis van 16,5 uur aangekomen in Matola, Maputo.
Als je aan zo'n reis begint verwacht je dat het heftig zal zijn.. Maar zo'n wereld van verschil..

Laten we bij de reis beginnen, die ging eigenlijk best soepel, alles was goed te vinden. Het is in het begin natuurlijk wel spannend en ook wel even lastig dat alleen in zo'n vliegtuig zitten, maar als je dan eenmaal zit gaat het ook wel. En op het moment dat je bent bijgekomen moet je alweer overstappen. Frankfurt is namelijk dichterbij dan je denkt.
En dan zijn we gelijk bij het eerste "Muriël-momentje" aangekomen. Ik denk nog: Nekkussen goed vast maken, die wil ik namelijk echt hebben bij de volgende (10 uur durende) vlucht.. En wat verlies ik in de haast van het zoeken naar de volgende gate; Juist, dat nekkussen.
Gelukkig zijn die dingen overal te koop. dus heb ik gelijk maar een nieuwe gehaald. (die ik overigens bijna vergat bij mn 2e vlucht, kwam er nog achter voor ik het vliegtuig uit was haha)

Op Frankfurt was het even zoeken naar de gate, omdat deze niet op de zelfde verdieping was als alle andere gate's (heel praktisch als je in 45 minuten moet overstappen) ondanks dat toch nog op tijd. En dan kom je in een vliegtuig..
Echt zo'n Amerikaanse airbus.. met 2 zits aan de raamkanten en een 4 zits in het midden.. en dan bestaat het vliegtuig zelf ook nog eens uit 3 gedeelten.. Pluspunt aan deze airbus: In mijn gedeelte was het vrij rustig. waardoor ik kon liggen over de stoelen met een filmpje aan. Niet dat je dan lekker slaapt ofzo, maar het is wel relaxter dan opgepropt naast een dikke mevrouw zitten (zoals in de laatste vlucht)

Voor de rest ging het vliegen eigenlijk super, op Johannesburg airport ben ik door de piloten van mijn vliegtuig naar de volgende gate begeleid. En op Maputo stond Pieter op me te wachten.

In de auto naar Matola (ongeveer een halfuurtje rijden) kijk je echt je ogen uit.. Huisjes van hout, spullen op straat verkocht, zanderige, modderige wegen, stoffig, alles rijd door elkaar (wel in auto's, dat dan weer wel) (aan de linker kant). Maar ook busjes waar je normaal met zijn 16-e in gaat.. nu makkelijk staand 30 man er in.. (denk aan onze taxibusjes in Nederland, zulk soort busjes maar dan krakkemikkiger en ouder)

De "school" waar de kinderen naar toe gaan zijn de ramen kapot, hij is eigenlijk ook te klein voor alle kinderen. Dus de kinderen krijgen les buiten onder de bomen. En omdat het dan nog niet altijd past zijn er kinderen die 's avonds naar school gaan tot een uur of 22:00..
Je ziet het weleens in films, denk aan slumdog millionair. Zo zien de arme wijken hier dus ook er uit. Alleen is de kans om millionair te worden gewoon niet aanwezig.

Zelf slaap ik bij Pieter, Rika en hun 3 zoons in huis. Zij hebben de boven verdieping van het weeshuis. Wat gelukkig wel een echt huis is. Ze zijn gelijk heel gast vrij en mag (aangezien ze het vandaag nogal druk hebben en dus geen tijd om boodschappen of iets te doen) van alles van hun gebruik maken en met hun mee-eten.

Zelf zijn ze nu weg Rika had een afspraak met een Nederlandse vriendin, die in Maputo woont. en Pieter is met zijn zoons naar de voetbal training. Dus nu even het rijk alleen om aan alles te wennen en vooral bij te komen van de reis. Ik heb denk ik afgelopen 3 nachten nog minder geslapen dan op een kamp.

Ik ben benieuwd hoe het allemaal zal gaan..