De eerste 7 dagen "alleen" zijn voorbij..

De eerste 7 dagen "alleen" zijn voorbij..
Wow dat gaat snel zeg je nu misschien.. Nou ik kan je vertellen.. zo voelt het niet.
Die 7 dagen voelen als weken.. alsof ik hier al weken ben en bijna naar Zuid-Afrika ga, valt dat dan even tegen zeg ..

Gisteren had ik een hele hele zware dag, ik heb echt een aantal keer op het punt gestaan een ticket naar huis te boeken, met de gedachte: dan maar geen Zuid-Afrika en dan maar een stap maken in m'n "ontwikkeling" (zoals de jongens het hier zeggen) in plaats van een sprong.
Want dat is wat ik heb gedaan. Ik heb geen stap genomen maar een sprong, waarbij ik denk ik maar net de overkant heb bereikt en half met een been in het water ben gestapt.

Gisteren was dus echt even een rot dag, alles was zo stil, omdat iedereen naar Zuid-Afrika was(met iedereen bedoel ik Pieter/Rika en hun zoons) en daarnaast paste ik dan voor het eerst 15 uur lang op een bijna 2 maanden oude baby, die bedacht had vooral niet te gaan slapen en heel veel te huilen die dag.. Dat in combinatie met het niet lekker in je vel zitten en niet naar beneden kunnen naar de andere kinderen. Maakte het echt even niet relaxt. Uiteindelijk heb ik trouwens de baby toch nog 2 uur slapend gekregen, en soms wel stil maar staan en met een soort draagtas heen en weer wiebelen is niet heel comfortabel kan ik je zeggen, ik was dan ook echt gesloopt aan het eind van de dag. (Nienke en Elleke, maar ook alle andere moeders: Mijn respect hebben jullie, de eerst komende jaren begin ik nog niet aan kinderen)
En zal je dan net aan het eind van zo'n dag zien; Rika komt binnen en Heriquetta stopt met huilen en valt binnen 10 minuten in slaap.. Dat was echt t punt dat ik dacht: Hoe doet ze dat..

Nu over naar vandaag, na een dag als gisteren heb ik op aanraden van m'n ouders wat meer rust proberen te pakken en in plaats van de baby de hele dag, meer richting de oudere kinderen te gaan, aangezien dat meer mijn ding is.
En dat is aardig gelukt.
Ik werd voor alsnog om 7:00 wakker, maar ik ben nu blijven liggen/snoozen tot een uur of 8:30/9:00 gewoon even helemaal op mezelf, daarna rustig douchen en aankleden en wat ontbijten, waarna ik eerst even naar de nannys en de kinderen die nog niet naar school hoefden, ben gaan kijken. Daar heb ik even met de Umar en Erika gespeeld en gekroeld(vooral gekroeld, Erika knuffelde me plat toen ik naar beneden kwam, en als Erika komt, komt Umar ook..) Zelfs een van de tweeling wilde zonder te huilen bij me zitten en tegen me aan kroelen: Voor het eerst! (welke van de tweeling weet ik niet.. ik kan hun namen maar niet onthouden en als ik ze dan weet, kan ik ze niet uit elkaar houden)

Waarna ik weer even naar boven ben gegaan, in de zon ben gaan zitten met een op muziekje, volwassen kleurboek en een boek.. Eerst even zitten kleuren om dingen in mijn hoofd op een rijtje te krijgen om vervolgens nog even te lezen. Toen ik mijn muziek op had kwam eerst deze songtekst voorbij:
Let her go, van the passenger.
"Only hate the road when you're missing home"

Tsja.. dat is wel waar.. maar daarna kwam dit nummer met een duidelijke songtekst:
"Can i sail through the changing ocean tides,
handle the seasons of my life?
I don't know..
Well i've been afraid of changing
cause I've build my life around you.
But time makes you bolder,
children gets older,
and i'm getting older too." (landslide- Fleetwood mac)

Na het horen van dit nummer, gaf het me eigenlijk als t ware een soort kracht, heel vreemd klinkt dit misschien, maar ik begon wel te denken: Ik ben ouder geworden, ik heb al het andere ook doorstaan, waarom zou ik dit niet kunnen, omdat deze verandering groter is dan ik had verwacht, omdat ik denk dat ik iemand nodig heb om me heen die me vast houd als het niet gaat..? Tuurlijk, dat mis je wel.. Maar dat betekend niet dat ik dit niet kan. Ookal is het zwaar, met het ouder worden, ben ik ook zeker sterker geworden.
Dit gaf vandaag wel even de moed om door te gaan. het is dan ook de hele dag blijven hangen. Hopelijk blijft deze moed wat langer dan een dag..

Alsof het een soort vraag en antwoord iets was.. heel apart maar het werkte, dus laat ik het vast houden.
Hierna heb ik even een uurtje met Heriquetta gezeten/gelopen (weer), en geappt met Mirjam: Mirjam, nogmaals dank je wel voor de dingen die je zei, t was lief en t was met sommige dingen net even de extra bevestiging die ik nodig had (Mirjam is de secretaris van Mozkids en komt hier al een hele lange tijd in Mozambique)

's middags ben ik met de hoofd-nanny, Leonore, en Rika naar het lokale ziekenhuis geweest.. Dat was echt even heel heftig. Ik zal uitleggen wat de bedoeling was daar:
Rika en Leonore gaan elke donderdag naar het ziekenhuis daar, om te bidden met de moeders die net een kindje hebben gekregen(diezelfde ochtend, dag of avond er voor), dit doen ze een voor een met elke moeder en het kindje, waarna ze hun een zakje met jongetjes/meisjes kleren geven (afhangend van of het een jongen of meisje is) en wat luiers, zodat ze in ieder geval iets hebben om de kinderen aan te trekken. (In dat zakje zit dan: een rompertje, shirt, broekje en jurkje , of als het een jongetje is in plaats van het jurkje nog een broek en shirtje)

Het ziekenhuis was allemaal heel oud, niet zoals je in Nederland hebt of een ander Europees land, Pap, mam: zelfs nog erger dan het ziekenhuis in Kroatië in Split (het was toch in Split?)
een oud gebouw, wacht ruimte met stoeltjes buiten, maar dan van die hele oude net niet uit elkaar vallende plastic stoelen.
Dan loop je het gebouw in, zijn ze aan het bouwen aan de kant waar de bevallingen zijn en de pasgeboren baby's, die mensen zetten ze dan niet in een andere ruimte, maar laten ze gewoon daar. Ben je aan het bevallen, hoor je constant geboor, gezaag, overal stof en zooi..
Dan kom je een kamer in, met de pasgeboren babys en moeders.. Allemaal super vermoeid natuurlijk, kom je bij de eerste moeder aan.. Blijkt die moeder 19 te zijn.. Dat is een moment dat je even slikt en denkt, wow.. we zijn even oud.. (dat had Rika gelukkig ook dus ik was niet de enige)
Nadat we met alle moeders hadden gebeden en de spulletjes gegeven, wilden we weggaan.. kwam er een nieuwe moeder binnen, lopend, 's ochtends om 8 uur thuis bevallen van een meisje.. Dus Rika wil haar helpen, het kindje gewikkeld in kleren.. Is het kindje helemaal koud, ze huilt wel zachtjes, of soort snikken.. maar helemaal wit, koud en zand in dr haartjes, luier (dat is t enige wat ze aan had) en in de doeken zand.. Daar schrik je wel even van, de moeder deed heel afstandelijk ook naar het babytje toe.. zei bijna niks.. en had het babytje sinds de geboorte zelfs nog geen voeding gegeven.. Hoe dat verder is gegaan weet ik niet of weten we niet, maar daar schrok ik echt wel van, ik hoop zo dat dat nog goed komt.

Hierna zijn we weer naar huis gegaan waarna er een vriendin van Rika met haar dochter en wat kinderen van een school uit Zuid-Afrika kwamen om te spelen met de kinderen.. Ze dansen met ze en geven ze soort aandacht en andere kinderen om mee te spelen, voor de kinderen van de school is het ook zodat ze zien, dat er ook kinderen zijn die minder hebben dan dat ze zelf hebben. Win-win situatie dus.

Na dit alles heb ik echt de minst lekkere groenten ooit op.. een of andere hawaai mix, echt niet te eten, normaal ben ik echt niet heel moeilijk met eten, dat weten de mensen die mij beter kennen.. Maar dit was een eens maar nooit meer actie.. (Pieter en RIka moesten er er om lachen, ze hadden namelijk gezegd, misschien kan je keer een van de kinderen bij je laten eten.. toen had ik beetje afstandelijk gereageerd.. Toen ik dit vertelde snapten ze dit volledig.. :p) Volgende week koop ik wel gewoon een broccoli. Dan duurt het koken maar wat langer en dan eet ik maar de hele week broccoli, dat weet ik in ieder geval zeker dat ik het lust.. :)

Ellen, Reinier en mama: dank jullie wel voor de foto's van Leon en Marije. Wat waren jullie mooi!
De meiden hier beneden dachten dat Marije een Prinses was.. En de zoons van Pieter en Rika (en Pieter trouwens ook) vonden de auto helemaal geweldig.. Of je die mee kon nemen naar hier..:)
Er is dus aan jullie gedacht hier in Mozambique vandaag en gisteren..

Morgen komen er vrienden van Pieter en Rika uit Zuid-Afrika naar hier, een vrouw is de Kolonisten van Catan kampioen van Zuid-Afrika.. Dus familieleden, maak jullie borst maar nat voor kerst.. Ik ga met haar eens even goed oefenen dit weekend en haar, haar truukjes vragen haha!

Ik probeer zaterdag weer wat op de blog te zetten.. (1 keer in de 2 dagen aanhouden als minimum.. als ik het elke dag doe worden jullie knetter gek van alle mailtjes)

Willen jullie nou ook een steentje bijdragen aan dit alles, het geld is zeker welkom! Jullie kunnen een rekeningnummer vinden op Mozkids.nl .. vraag je je nou af waar het geld terecht komt: niks gaat naar Pieter en Rika, alles gaat naar de kinderen en het huis voor de kinderen. Pieter en Rika doen dit (zoals ze zelf zeggen) God told us to do this, he opened this door.
Zij leven zelf van vrienden die hun geld geven elke maand en alle spullen die ze hebben staan zijn donaties van mensen.. Dus 100% zeker dat alles wat gegeven wordt, goed terecht komt, en het hoeven geen grote bedragen te zijn.. Elke euro helpt!:) (al wordt dit natuurlijk omgezet in MET, de geld eenheid hier)


Nogmaals bedankt voor de lieve berichtjes en support deze dagen, ik kan het allemaal goed gebruiken.. En de komende 37 dagen ook zeker nog!:)