Kaapstad, laatste deel

Donderdag 6 juli 2017

Vandaag even een rustiger dagje om weer wat energie op te doen voor de komende dagen. Afgelopen dagen nogal veel gedaan, zoals je in de vorige blogs kan lezen.. Dus vandaag eens goed de tijd genomen om het spel: Machi Koro te ontdekken. En ik moet eerlijk zeggen, ik heb weer een leuk spel mee genomen. Het is een spel wat je strategisch moet spelen, en toch van geluk afhangt, waarbij je niet af hoeft te wachten op je eigen beurt om iets te kunnen doen en wat toch niet heel snel klaar is.

Om het hele spel nu uit te gaan leggen, is ook een beetje onzin. Als je er wel benieuwd naar bent, zou ik zeggen: kijk even op Youtube. Daar leggen ze het hele spel uit, en zo heeft Pieter zichzelf ook de regels aangeleerd!

Vrijdag 7 juli 2017

Deze dag was op zichzelf weer heel anders dan de andere dagen. Na weer rustig opgestart te hebben, zou ik gaan lunchen met Luc. Voor degene die Luc niet kennen, hij komt uit de schenkeldijk (ligt vlakbij ’s-Gravendeel), dat is een vriend dus uit Nederland en het vriendje van Sara! (even voor de mensen die gelijk aan meer dachten, haha ;)) Luc is toevallig in dezelfde tijd als ik in Kaapstad (hij wat eerder en langer) om te werken bij een soort pro deo rechtshulp. Als je er dan toch tegelijk bent, waarom dan niet even elkaar ontmoeten ergens.

Omdat Luc in het plaatsje/de wijk Wynberg werkt, en dat plaatsje 6 minuten van mijn verblijfplaats in Kaapstad ligt, besloten we om daar af te spreken voor de lunch bij het restaurantje: four and twenty. Een klein, gezellig en goed restaurantje aan de straat.
Het leuke aan vrienden, na een tijdje weer zien in een andere plaats is, dat je met elkaar weer plekken en verhalen kan uitwisselen. Luc zit in een soort gastgezin met andere vrijwilligers uit verschillende landen. Hij maakt dus weer hele andere dingen mee en gaat weer naar hele andere plekken dan waar ik ben geweest. Maar toch zijn er ook overeenkomsten, maar kan je ook must-see’s uitwisselen!

Na de lunch, werd ik door Pieter, Rika en Philip weer opgehaald om door te gaan naar Natasja, Anton en de kinderen. Misschien herinneren jullie je Natasja en Anton nog wel van de blogs van vorige jaren, maar zij woonden eigenlijk in Mozambique, maar zijn een paar dagen geleden verhuist naar Kaapstad. Dit omdat Anton zijn contract na 7 jaar afliep in Mozambique. Dat is voor hun natuurlijk weer een hele stap, maar ook voor de kinderen in de huizen in Mozambique wel heel jammer. Natasja kwam namelijk regelmatig naar de 3 huizen om spelletjes te doen, te knutselen, te zingen of te dansen met ze! Zelf vond ik het ook stiekem wel een beetje jammer dat ze nu al verhuist zijn, omdat ik hoopte dat ze in Mozambique zouden zijn in de tijd dat ik er ben. Omdat ik hun al even ken en Pieter en Rika er niet zijn.. Dat is stiekem namelijk toch wel een beetje spannend, om alleen in hun huis te zijn.

Maargoed, bij Anton en Natasja hebben we een Zuid-Afrikaanse braai gehad, we hebben dus gegeten, gepraat en gelachen. Nieuwe herinneringen gemaakt op een nieuwe plek. Ik was zelf heel blij dat Pieter en Rika met hun afspraken in de tijd dat ik er ook was. Anton, Natasja en de jongens hebben toch wel een speciaal plekje bij me. Omdat ik ze van voorgaande jaren ken, omdat ze veel voor de kinderen doen maar ook omdat het gewoon hele lieve en gastvrije mensen zijn! Je voelt je er zo thuis!

Zaterdag 8 juli 2017

Je zou zeggen: nog een voetbaldag! Maar nee, het is hier schoolvakantie, dus even geen voetbal voor Piëtro, Pascal zit nog met een blessure, dus die kan nog niet spelen. Waardoor we geen voetbal hadden vandaag!
We zijn ook vandaag de dag weer heel rustig gestart, rustig wakker worden en daarna even naar een winkelcentrum..Gewoon winkeltjes kijken, vodacom winkels zoeken voor pieter EN de uitbreiding gekocht voor Machi Koro! Want, het spel is zo leuk, dat Pieter ook de eerste uitbreiding wilde hebben (we hebben nu de engelse uitbreiding Harbours, er is er als het goed is nog een.. die hebben we niet gekocht).

Eenmaal thuis kwamen: Robert en René met hun zoontje.. en niet zomaar: René om bij te praten met Rika en Robert om spelletjes te spelen.. En jullie kunnen misschien al raden welk spel we hebben gespeeld….. juist, Machi Koro. Eerst de gewone, 2 keer, daarna met uitbreiding. Robert en ik zijn tot de conclusie gekomen dat de gewone leuker is. En ook dat je Pieter niet aan moet raden om de sushibar te laten kopen aan het begin van het spel. En later zeker moet voorkomen dat Pieter 4 tunaboats heeft. Anders is het spel zo klaar, en geen bal aan!

Ook is Pieter die avond tot de conclusie gekomen dat hij Nederlandse speelkaarten een betere kwaliteit vind hebben dan de Engelse. En dus, dat ik alsnog een cadeautje heb om volgend jaar mee te nemen!

En ohja, ik heb hier Pieter, Rika, René en Robert een nieuw woord aangeleerd gedurende het spel, toen Pieter de sushibar en de 4 tunaboats had.. Het begint met een F… ik ben er nog steeds heilig van overtuigd dat ik alleen de F zei, en niet het woord afmaakte.. Maar hé.. Ze hadden die avond wel na dat woord een nieuwe bijnaam : de Floekende Hollander … hahaha.

Zondag 9 juli 2017

Vandaag weer een dagje op pad, naar de spice route met Pieter, Rika, Philip, René, Robert en Riese. De Spice route is een route waar je verschillende dingen kan doen/proeven. Zoals: craft beer proeverij (4 biertjes; 30 rand, 6 biertjes; 40 rand), wijn proeverij(niet gedaan, geen idee van de prijs), chocolade proeverij (25 rand), salami proeverij (30 rand). Het ligt op een plek die uitkijkt over wijnvelden en andere bergen en het lijkt prachtig. (ik zeg lijkt, omdat het bij ons regende, de wolken laag hingen en je dus eigenlijk niet bijster veel zag. In ieder geval, niet meer dan wat schimmige bergen.

Na de spice route zijn we doorgereden naar Franschhoek voor een pizza en om het plaatsje te bekijken. Het plaatsje is niet zo heel groot en ligt ook weer tussen de bergen. Overal zie je de Franse invloeden terug. Toen we na de lunch naar de bergen keken, viel 1 ding gelijk op: het had gesneeuwd op de bergen (geen wonder dus dat zelfs ik het koud had). Toen we door de bergen reden en dus ook de sneeuw stukjes dichterbij kwamen, kwamen we eerst Baboo’s tegen, een soort bergaap. Daarna zei Riese: ooh ik wil naar de sneeuw, ik wil de sneeuw voor het eerst voelen! Dus ik vroeg: heb je nog nooit sneeuw gevoeld dan? Dus hij vertelde van niet, waarop Philip ook zei: Ik heb het ook nog nooit gevoeld hoor. Dat was even een momentje dat ik besefte, dat dat ook wel weer een nadeel was aan altijd “warmte” voor hun is 12 graden winter en koud. Maar met 12 graden sneeuwt het nog niet.. Onze winter is dan wel veel kouder, maar wij hebben daardoor wel sneeuw en ijs. En dat hebben kinderen die hier opgroeien niet.

Maandag 10 juli 2017

Een nieuwe dag, vol met mooie dingen. Ik kan nu vertellen, dat ik alles heb gedaan, wat ik wilde doen in Kaapstad. Vandaag zijn we namelijk naar Cape Point gereden, waar ook Kaap de goede hoop ligt. En wauw. Weer ander soort bergen, weer een ander uitzicht, weer andere, prachtige routes. Cape Point is het punt waar de Atlantische oceaan en de Indische oceaan kruisen. Het is het meest westelijke puntje en heeft een prachtig uitzicht over de zee. Helaas scheen de zon bij ons niet, dus was het redelijk koud. Maar niet minder mooi!

Na capepoint zijn we doorgereden naar Kaap de goede hoop, langs een route waar de zee tegen de rotsen slaat, waar struisvogels in het wild lopen, of waar je elanden tussen het gras kan zien. Ik zou heel graag goed willen beschrijven wat je allemaal ziet. Maar dat gaat bijna niet, wat een prachtige plek en wat een kracht heeft de zee toch.. Bij Kaap de Goede hoop kan je ook weer een berg op lopen, dat hebben we niet gedaan, omdat dat gewoon te veel energie kost voor Pieter, ik heb het zelf niet gedaan, omdat ik weet dat ik hier ooit terug ga komen.

Komende dagen.

Ik denk dat dit mijn laatste blog voor mijn tijd in Kaapstad was. Woensdag, begin van de middag, vertrek ik naar Mozambique. Daar verblijf ik in het huis van Pieter en Rika op casa 1. Terug naar m’n schatjes van kinderen en naar bijna mijn tweede thuis. Een bekende plek dus, maar heel anders doordat Pieter, Rika en de jongens er niet zijn. Ik vind dat stiekem zelf wel heel spannend.. Maar ik hoop maar dat ik daar snel een simkaart met internet heb, zodat ik wel kan communiceren met Llewelyn en Lize, maar ook met Lizette en Bart (2 Nederlanders die ook daar wonen). Maar ook zodat ik contact kan houden met de groep, af en toe mijn belevenissen kan opschrijven in een blog en ook wat te doen heb, op de momenten en de avonden dat de kinderen slapen. Maar ik vertrouw er op dat het goed gaat komen. Over 1,5 week komt namelijk de groep aan in Mozambique en dan is het gelijk al heel anders weer!

Mijn laatste dag was er nog 1 ding wat Philip heel graag met mij wilde doen: naar de film. Naar spiderman wel te verstaan. Ik heb nog nooit van mijn leven een spidermanfilm gezien. Maar als Philip dat graag wil doen, ga ik natuurlijk met alle liefde mee. Wat er verder nog op de planning staat vandaag, dat weet ik niet! Maar het wordt sowieso leuk, wat we ook gaan doen.

Het afscheid woensdag zie ik wel tegen op.. Een jaar er naar uitgekeken om ze weer terug te zien, te zien hoe het gaat en gewoon samen te zijn.. En de 2 weken zijn voorbij gevlogen.. Eigenlijk wil ik nog helemaal geen gedag zeggen, niet weer een jaar wachten. Maar we hebben zulke mooie herinneringen weer gemaakt met z’n alle. Ik ben zo dankbaar voor alles wat ze hebben laten zien, waar ze me mee naar toe hebben genomen en welke mensen ze aan me voorgesteld hebben! Mensen die voor hun heel belangrijk zijn, die hun hebben bijgestaan toen Pieter in het ziekenhuis lag. Er is zoveel om dankbaar voor te zijn na deze twee weken. Maar boven alles ben ik heel dankbaar en blij dat Pieter overal mee naar toe kon! Na een jaar als afgelopen jaar, is en blijft dat heel bijzonder en maakt dit het extra speciaal.

Hoe het voor hun de komende tijd er uit gaat zien, dat weten we niet.. De volgende test is weer over 2 weken, dus we kunnen alleen hopen en bidden voor weer een goede uitslag. Wanneer Pieter, Rika en de jongens weer naar huis, naar Mozambique kunnen, is ook nog een raadsel. Ik hoop en bid ook daarvoor, dat ze dat snel weer mogen, dat Pieter zijn weerstand en imuunsysteem snel weer de oude zijn.. Maar voor nu, alles dag voor dag bekijken!

De volgende blog schrijf ik dus vanaf: Casa uno, Matola, Mozambique!
Vanaf 17 juli kan je ook de Nederlandse groep volgen op: mozkidssupport.nl, ook daar, net zoals hier, kan je je inschrijven om een mail te ontvangen, wanneer er een nieuwe blog is geplaatst. Zo hoef je niet elke keer te kijken of er al een nieuwe blog is en ben je gelijk van alles op de hoogte!