Geen dag het zelfde in Afrika

Vertrek, 27 juni 2017:
Zo, ik ben een tijdje voor veel mensen offline geweest, maar sinds mijn vertrek uit Londen, had ik geen wifi meer, tot vandaag eigenlijk. Ik heb voor school afgelopen jaar een digitale detox moeten doen, om te kijken of ik verslaafd was aan mijn smartphone.. Deze paar dagen heb ik volgens mij alle stappen doorlopen van die kenmerken. Van het automatisch checken van berichten, tot aan het nieuwsgierig zijn naar wat er aan de andere kant van de wereld gebeurt.

Maargoed, genoeg over school. Mijn vlucht, tsja, wat gaan we daar nou eens over zeggen. Hij was.. bijzonder. En nu vraag je je misschien af, wat was er zo bijzonder aan? Nou, ik dacht dus dat ik afgelopen jaren aardig wat ervaring had opgebouwd met overstappen. Deze keer was een geheel nieuwe ervaring.

Op Londen was het ‘nieuwe’ dat ik met een soort metro, in dezelfde terminal, naar een andere gate moest. In die metro ontmoette ik een mevrouw. Deze mevrouw vroeg mij, wat ik ging doen in Zuid-Afrika of Mozambique. Dus ik vertelde haar van het werken in de huizen en het bezoek aan Pieter en Rika. Zij vertelde mij op haar beurt over haar werk, ze kwam net terug van fundraising in Londen. In Zuid-Afrika, Velcom?(een plaatsje vlakbij Bloemfontein) heeft zij een dagopvang voor kinderen waarvan de ouders niet voor ze kunnen zorgen, door bijvoorbeeld alcoholmisbruik, drugsgebruik of andere zaken. Ze steunt daar op het moment, 750 gezinnen. Bizar veel. Maar wel weer een bijzondere ontmoeting.

Dag 1, Zuid-Afrika, Kaapstad. 28 juni 2017:
Met mijn vlucht naar Londen had ik al wat vertraging, die was terug gewonnen op mijn volgende vlucht, dacht ik. We zouden 15 min eerder vertrekken dan gepland. Ik gehaast naar het vliegtuig, eenmaal zittend en aangekomen, hebben we uiteindelijk nog 45 min gewacht. dus in plaats van 15 min eerder. vertrokken we 30 minuten later. Waardoor we, door veel turbulentie ’s nachts, 45 minuten later aankwamen op Johannesburg. Iedereen die weleens op Johannesburg geweest is, kent de paspoort controle als je uit het vliegtuig komt. Na 3/4 van de rij te hebben gewacht, toch maar grondpersoneel aangesproken dat ik mijn vlucht ging missen als ik hier moest blijven wachten. Die man snapte dat, en zei dat ik uit de rij mocht komen, zodat ik eerder kon. Daar was een vrouw achter de balie het niet mee eens, die zei: “hij had het eerst aan mij moeten vragen voor hij je uit de rij haalde, ga maar terug in de rij.” Dus ik dacht ja, daag zo werkt het niet. Dus ik redelijk boos, naar een andere man, gelukkig zei die: “Ik help je wel.” Toen had ik nog de hoop dat ik mijn vlucht ging redden. Ik mijn koffer opgehaald, half gerend naar de incheckbalie, zegt die man daar: “We just closed, like 2 minutes ago, you have to get a new ticket” Dus ik dacht.. Naja dat hoef ik niet uit te typen, ik denk wel dat jullie kunnen raden wat ik dacht.
Ik uiteindelijk een nieuw ticket gekocht voor 400 Rand bij de maatschappij. Sta ik bij de incheck zegt hij: “Bij deze vlucht is maar 20kg toegestaan met je koffer, jouwe is 23kg. Je moet even gaan betalen voor het extra gewicht” Nou het huilen stond me nader dan het lachen. 700Rand en 50 min later zat ik uiteindelijk dan toch op een vlucht naar Kaapstad.

En het vliegen naar Kaapstad heeft iets bijzonders, boven Kaapstad gingen we lager vliegen. Dus je had mooi uitzicht op de bergen, de kleine huisjes met zwembaden en de auto’s die er rondrijden. Terwijl ik denk: Hier zou ik echt wel kunnen wonen. Veranderen de mooie huizen met zwembad in kleine krotjes van golfplaten en hout. Vlak voor landing vliegen we er zo dicht boven dat je de mensen kan zien lopen en de kinderen er tussen kan zien spelen. Dat is toch een moment dat je even stil wordt gezet, het mooie, rijke ligt hier zo dicht naast het arme. En dan vraag je je toch af, waarom het zo oneerlijk is verdeeld.

Na weer mijn koffers op te hebben gehaald, stonden Pieter en Rika mij al op te wachten op het vliegveld. We zijn vanuit daar (na eerst een selfie te hebben gemaakt voor papa en mama) naar het winkelcentrum gegaan. Daar heb ik voor het eerst van mijn leven een Espressowinkel vanbinnen gezien.. (wist niet eens dat die bestonden). En daarna hebben we KFC take-aways gehaald en zijn we naar de jongens, naar huis gegaan. Ookal was ik er nog nooit geweest. Het voelt als thuiskomen, de jongens die een knuffel komen geven voor een “welcome back” het gek doen, het lachen, spelletjes spelen. Ik ben hier pas een halve dag, maar ben er nu al gewend!

Dag 2 Zuid-Afrika, Stellenbosch, 29 juni 2017:
Vandaag startte de dag redelijk vroeg en aangezien ik in het vliegtuig en de nacht voor de vlucht niet zo veel had geslapen, viel het wakker worden redelijk tegen. Maar er was geen reden om te blijven liggen. Want Pieter, Rika, Philip en ik zouden naar Stellenbosch gaan. Voor degene die niet precies weten wat dat is, of wat je er kan doen, er was vroeger in 1752 (als ik het jaartal goed onthouden heb) een man die van der stel heette, hij ging net buiten Kaapstad wonen. En startte hier de eerste winefarm. In dat jaar startte de groei van het plaatsje en kwamen er steeds meer winefarms en dus ook huizen. Het plaatje: Stellenbosch is dus vernoemd naar de eerste man die er ging wonen. Je kan dus al raden wat wij daar gingen doen. We zijn naar een winefarm geweest met de naam: Spier 1672. Er zouden daar ook cheetas lopen, maar die zijn inmiddels weg. Naast de winefarm is er nu een soort vogeltuin, met roofvogels en uilen, een heel groot park waar je in de zomer en op warme dagen kan picknicken. (die picknick mand kan je overigens daar ook gewoon kopen) Daarnaast kon je er wijn proeven. Wij hebben het menu gedaan met chocolade in combinatie met wijn. (om ongeveer 10:45 ’s ochtends, het is nooit te vroeg voor wijn haha ;)) En ik moet zeggen, ik snap wel waarom ze zeggen dat de goede wijn van Kaapstad komt. Ik kon het natuurlijk niet laten om een flesje mee te nemen, dus thuis kunnen we het nog even herbeleven!

Daarna zijn we het plaatsje Stellenbosch ingegaan om pizza te eten en rond te lopen. Pieter vertelde dat hij gestudeerd heeft daar en we zijn dan ook langs alle gebouwen gereden waar de colleges worden gehouden en langs de verschillende huizen waar studenten wonen.

Vanuit dit plaatje zijn we terug gegaan naar Kaapstad, via een prachtige route, door de bergen, langs de Indische oceaan en de Atlantische oceaan aan de andere kant. Ik kan gaan proberen te beschrijven hoe het er uit zag, maar ik denk niet dat dat gaat. Dus ik zal een paar foto’s (zo ver als het lukt) toevoegen aan deze blog.

Nu eenmaal thuis, ben ik wel weer redelijk moe, maar het was zeker een goede eerste dag. En gelukkig nog een heel aantal te gaan!

Dag 3, Kaapstad, 30 juni 2017:
Het regende vandaag in Kaapstad, voor degene die denken dat dat niet kan in Afrika, ja dat kan wel.. Het regent er niet heel veel, dat is te merken aan het watertekort. Maar het regende dus. En wat ga je dan doen, als eerste: uitslapen.. En dan.. Naar de film! In het winkelcentrum is de bioscoop. Dus na een goed schepijsje (ijs kan altijd) zijn we naar.. Despicable me 3 geweest. Gewoon een perfect, rustig aan doen dagje dus. :)

Dag 4, Voetbal, 1 juli 2017:
Er staat voetbal, omdat ik geen idee heb, van waar ik nou precies geweest ben vandaag.. We zijn om 9:30 vertrokken met Pietro, Pascal en Philip naar de voetbal.

Pietro en Pascal voetballen allebei voor Fishoek. Pietro moest om 10:00 aanwezig zijn voor een wedstrijd om 11:00, maar Afrika zou Afrika niet zijn, als de tijd niet klopte. De wedstrijd was pas om 12:15.

Dus we konden nog even uitgebreid gaan lunchen bij Wimpy’s (yes, Wimpy’s breakfasts are great). Maar het ontbijten met patat, blijft iets speciaals. Gelukkig was het al 10:45 toen we het kregen, dus kon het wel een beetje als lunch rekenen.. Voor degene die denken; patat bij het ontbijt.. ja dat is dus normaal als je hier ergens anders ontbijt..

Na het ontbijt zijn we naar Pietro zn wedstrijd gegaan. Normaal ben ik niet zo’n voetbalfan, of nouja.. Ik vind het normaal niet zo boeiend om te kijken. Maar wauw, kan je je voorstellen dat je tussen de bergen, in het zonnetje een voetbalwedstrijd zit te kijken.. Het is weer een hele andere ervaring. Met Philip ben ik de kleinste berg/heuvel op gelopen wat een uitzicht is dat trouwens.
Daarna, om een uur of 14:00 zijn we naar Pascal zijn wedstrijd gegaan, deze was weer vlakbij de tafelberg (nouja vlakbij, je kon hem zien vanaf het veld..) De kwartfinale, we hebben Pascal uiteraard aangemoedigd (geklapt, en hup Pascal, en: we got a P, we got an A.. etc) voor degene die ‘m kennen.. kan je je voorstellen hoe hij keek.. Zo niet.. de rest van het team moest glimlachen en keek naar Pascal. We zijn wel gestopt na 3 minuten hoor.. Na de wedstrijd was er een prachtige zonsondergang. Waarna we gewoon naar huis zijn gegaan. Na wat take away burgers, zijn we nu bij het programma; Meet the parents beland, en hierna BACHELORETTE woehoee. Voor degene die het niet kennen: Google knows everything! haha.


Oke. ik denk dat jullie met deze informatie van alles wel op de hoogte zijn! Ik heb het dus enorm naar mijn zin. Het is heel gezellig en ik ben echt zo blij met alles wat Pieter, Rika en de jongens voor en met me doen. Het voelt als thuis zijn.. <3 Hoe is het in Nederland? Hoe gaat het met iedereen? Zijn er nog speciale dingen gebeurd? Sorry als er wat kromme zinnen zijn, maar van het Engels terug vertalen naar Nederlands is best een ding :p